مزار عطارنیشابوری

به این مقام چو آیی سر از ادب خم کن

                                   که کان معرفت است خفته در اینجا

به جسم خفته در اینجا و روح پر نورش

                                  شده است گرم تفرج به قلب عالمها

 

مزار نادر شاه افشار

در این بارگه چون که آیی تو پیش

                                     کله را ز سر گیر و آ با ادب

که شاهی چو نادر بخفته در آن

                                    گه رفتنت رو عقب در عقب

مزار شیخ احمد جامی

تو را گذر اگر افتاد شهر تربت جام

                                      به بارگاه جام در آی و تبرکی بنما

به ژنده پیل اگر چه شدست وی مشهور                       

                              ولی به لطف و صفا شهره است در دنیا

 

مزار حاجی سبزواری

به سبزوار چو رفتی تو مگذر از حاجی

                              به نام هادی و هم شد تخلصش اسرار

غریب خفته به کنجی ولی در آن مضجع

                                     نهان شده گنجینه ای پر از اسرار

 

مزار ابوالحسن خرقانی

به مقبره ی بوالحسن چو پا هِشتی

                                  به آن بزرگ و گرامی رسان ز ما تو سلام

کنار سفره ی او رو تو بی تامل ز آن

                                      که نان دهند تو را و نپرسدت کس نام

 

مزار کمال الملک

همان که با قلمش آفرید صورت ها

                                 کنون به خاک کشیدست صورت خود را

به عهد خویش بگفتند وی کمال الملک

                              به حق که بوده کمال و جمال بر این ملک

 

مزار ملا محمد حسین کاشفی

 اگر که روضه بخواندی و لذتی بردی

                                    بدان که صاحب روضه بخفته در اینجا

 اگر چه بود شافعی و به پیشه قاضی بود

                                    کتاب روضه ی او شهره است در دنیا

 

مزار شیخ بهایی

ز لطف حق چو شدی زائر امام رضا

                                       زیارتی بنما همچنین تو شیخ بها

اگر چه چون گهری جا گرفته در دل خاک

                               گذشته صیت کمالش ز جمله ی افلاک

 

مزار علا الدوله سمنانی

هوای روضه ی رضوان مرا رسید مشام

                                       چو روی خود بنهادم به قبر سمنانی

نمود پشت به دیوان و سر به طاعت برد

                                       از آن که خواست بپوید ره مسلمانی

 

مزار حکیم عمر خیام

در این میانه که خفته ست؟ کان علم و ادب

                           به احترام نشین و تو با ادب برخیز

 به مُلک ما نه که شُهرَست بلکه در عالم

                     شدست شُهره و فخری برای ما شده نیز